Op naar Burgos

We zitten nu in Burgos te genieten van een rustdag. Niet dat we de rust echt nodig hebben, we voelen ons allebei nog zo fris als een hoentje. Maar de stad heeft een hoop de bieden en het is tenslotte een vakantie en geen wielerwedstrijd.

Eerst nog even terugblikken op de vorige twee fietsdagen. Te beginnen met de rit naar Belorado. Tja, nu we er aan terug denken was het eigenlijk niet echt een spektakel. Het was wel opvallend fris in de ochtend, het windjack ging zelfs even aan. Wat een verschil met de voorgaande dag. Belorado zelf was klein maar charmant. We hadden een hostel net buiten het stadje, met een fijn terras en restaurant. Gelukkig hadden ze ook kleine slaapzalen, in ons geval met vier bedden. Uiteindelijk hadden we zelfs maar één kamergenoot, die helaas wel snurkte voor twee. Ook een ontdekking: slapen met oordopjes is uiteindelijk bijna net zo irritant als een snurker naast je. Maar we liggen elke avond eigenlijk wel vroeg onder de veren, dus uiteindelijk pak je gelukkig wel genoeg slaap.

De rit naar Burgos was een stuk mooier. We doken over rustige weggetjes de Oca bergen in. Veel klimmetjes, maar nergens echt stijl of zwaar. Mooie landschappen, veel velden met zonnebloemen en het en der zelfs heidevelden. Met handen en voeten een verrassend broodje gegeten bij een aftans barretje onderweg. Wij: broodje? Hij: Carne? Wij: ja, ham ofzo. Hij pakt een complete ham, probeert er wat af te snijden. Compleet uitgedroogd. Hij weer: Carne, komt met iets rosbief-achtigs aanzetten. Ziet er iets beter uit. Wij: ok. Dus naar terras, komt hij nog met twee soorten stokbrood aanzetten (wat een keuze). Daarna horen we een pan sissen. Hij gaat toch niet de rosbief bakken, dan wordt hij nog droger dan de ham. Eindresultaat: twee broodjes met sappige rib-eye. Meer dan prima. Met later alsnog een klein bordje met (niet uitgedroogde) ham. Had hij nog met de nodige moeite uit de homp vlees kunnen snijden.

In Burgos hadden we een hostel geregeld. De fietsen mochten twee verdiepingen met de trap omhoog, de lift was helaas te klein... Burgos is echt leuk, mooie wandelpromenade langs de rivier, het historisch centrum is kleiner dan we dachten maar goed onderhouden en bijzonder sfeervol. Met volk op de straten en terrassen dan in alle voorgaande plaatsen bij elkaar lijkt het.

We kregen ook nog de bevestiging van iets wat ik eigenlijk al wist: Nederlanders kunnen geen tapas eten. Wij naar een restaurant dat ons was aanbevolen door de uitzonderlijk aantrekkelijke dame van het hostel. Twee gedeeltes daar. De Spanjaarden heel druk rondom de bar (of natuurlijk gewoon buiten), met een drankje en een hapje. Wij, tussen de andere toeristen gezet in een apart gedeelte. Veel druk om toch echt iets van 'de kaart' te nemen (lees: stevig geprijsde gerechten). Toch voor de tapas gekozen. Erg goed trouwens, maar in een noodvaart opgediend. Ze waren ons liever kwijt dan rijk. Wijze les: tapas (of pinchos) eet je staand. Maximaal twee per bar, dan op naar de volgende. Klinkt simpel, maar is waarschijnlijk nog best lastig voor ons Hollanders.