Verraderlijk groen groen knollen knollen land

We zijn in Galicië, er meest noordwestelijke deel van Spanje. Het landschap is prachtig, geurige bossen met eiken en eucalyptus, varens en klimop. Plus heuvels, heel veel heuvels. Geen meter is vlak hier. En wij maar denken dat we het meeste klimwerk hadden gehad

Op papier was de rit naar Cebreiro de lastigste van allemaal. Zoals wel vaker deze vakantie was het inderdaad pittig, maar uiteindelijk goed te doen. Wat in ieder geval scheelde was dat de klim door een mooi, beschut dal liep en de wegen prima waren. Daarnaast waren de benen inmiddels bijgekomen van de klim naar Cruz de Ferro.
Eenmaal boven bleek het feest in Fonfria. Een gezellige mix van veel locals plus wat verbaasde pelgrims. Ook een heel mooi oud kerkje overigens. Na nog een paar gemene klimmetjes volgde een lange afdaling naar Triacastela.

Hier op zoek naar een tweepersoons kamer, maar veel zat al vol. Uiteindelijk zijn we beland in een Albergue op een vier persoons kamer, zonder kamergenoten. Heerlijk rustige nacht dus. De avond hebben we ook meteen kennis gemaakt met het Galisische weer. De zin werd snel verdrongen door gedonder en donkere wolken. Uiteindelijk viel het met de regen gelukkig wel mee

Inmiddels zaten we binnen 150 kilometer van Santiago, dus het plan was om in drie dagen de rest van de afstand af te leggen. Naar Portomarin was het "maar" 45 kilometer, piece of cake dus. Nou, viel dus tegen. Veel gemeen klimwerk, nergens kon je echt lekker in je ritme komen. Later dan verwacht dus gearriveerd in Portomarin. Gek stadje, eigenlijk vrij recent tot ontwikkeling gekomen. De oude gebouwen die er staan zijn steen voor steen overgebracht uit dorpjes die zijn ondergelopen na de aanleg van een stuwmeer in de jaren 60.

We reden direct op een leuk pension af. Zoals eigenlijk alle hotel/ pension kamers tot nu toe schoon, prima bed en vriendelijke service. Onze was werd zelfs netjes uitgehangen terwijl aan het lunchen waren. Wat voor de kamers geldt, geldt eigenlijk ook voor het eten. Een menu rond een tientje is hier de norm. Verwacht voor dat geld geen culinaire hoogstandjes, maar een simpele doch voedzame maaltijd met prima drinkbare wijn.

In Portomarin viel nog wat op: het aantal wandelaars was uitgegroeid tot een enorme massa. De laatste 100 kilometers waren aangebroken, het minimum voor wandelaars om nog een certificaat te kunnen krijgen.

's Ochtends liep de hele kudde linksaf de stad uit en gingen wij en een handjevol andere fietsers de andere kant op. Het werd een slopende dag. Eerst 12 kilometer klimmen om het dal uit te komen, daarna al die verduvelde heuvels. Vaak geen kilometer lang, maar al snel 7-9% stijging. Dat, in combinatie met temperaturen van rond de 30 graden zuigt echt de energie uit je lichaam. Vergelijk het met fietsen in de Ardennen, maar dan nog een stuk gemener. Voor ons beiden echt de zwaarste dag van de hele Camino.

Nu in Arzúa. Zo mooi als de natuur is in Galicië, zo suf zijn de stadjes. De (vergane) glorie en grandeur van de Camino is hier totaal afwezig. Alles komt nogal functioneel en karakterloos over.

Morgen de laatste fietsdag, eindigend op het plein bij de kathedraal in Santiago. De laatste loodjes wegen het zwaarst, dus we zijn gewaarschuwd.