De aanblik van teloorgang

Het begint routine te worden. Fietsen pakken, tassen eraan, ontbijtje halen en proviand voor onderweg inslaan. Het enige wat nog steeds niet lukt is een geschikt systeem om de tassen in te pakken. De noodzakelijke spullen bij de hand, gewicht netjes verdeeld. Klikt makkelijk, maar valt vies tegen.

We laten Burgos achter ons en fietsen over rustige wegen richting Castrojeriz. Er is een reden dat de wegen rustig zijn, voorbij Burgos zijn we nauwelijks een barretje, laat staan winkeltje tegengekomen. Gelukkig wel genoeg eten bij ons, een noodvoorraad is hier op de Spaanse hoogvlakte geen overbodige luxe.

Zoals afgelopen dagen verloopt de rit probleemloos en zonder al te veel inspanningen. De komende dagen veel vlakke en vrij saaie wegen. Niks anders dan graanvelden; inmiddels allemaal geoogst met allern de verdorde stroresten als getuige. Soms wat bomen, een verdwaald veld met zonnebloemen en steeds meer lege, stenige en roodgekleurde akkers.

Gelukkig ziet Castrojeriz er een stuk spannender uit. Langgerekt langs de Camino en onderaan een heuvel met een oude Tempeliersburcht. Maar sfeervol of gezellig? Nou nee, niet echt. Hier is de aftakeling van de regio duidelijk zichtbaar. Vervallen huizen, soms niet meer dan een steenhoop. Veel huizen zijn overduidelijk onbewoond. Een ander deel steeds te koop; tegen beter weten in, want heel veel aanbod maar nauwelijks vraag. Hoe zou zo'n stadje zijn zonder de Camino.....

Positieve noot: prima gegeten bij één van de 6 restaurants. Of beter gezegd: vier restaurants, twee zijn voor onbepaalde tijd gesloten.... Gezellig geklets met vader en zoon uit Schotland. Opnieuw de het grootste deel van de route weer wind mee. Schijnt nogal uitzonderlijk te zijn. En we zijn eindelijk de trotse bezitter van twee St. Jacobsschelpen. Onze pelgrim outfit is nu compleet.