De laatste dagen Nieuw Zeeland

Op naar Dunedin, de meest Schotse stad van het land. Gelukkig geen Schots weer maar ook hier een prima temperatuurtje en lekker zonnetje. Ook Dunedin is een stad met een luchtje: geen zwavel dit maal, maar gebrande cacaobonen! Dus wij een bezoek brengen aan Cadburry World voor een rondleiding - met charmant haarnetje - door de chocoladefabriek. Erg indrukwekkend was de chcoladestortbak, waarbij duizenden liters vloeibare chocola naar beneden denderde. Spetters gegarandeerd! Helaas waren de meeste productielijnen buiten bedrijf, maar gelukkig kwamen we wel de fabriek uit met een zak vol lekkers ;-). Daarna een heerlijk visje gegeten. Fish 'n Chips is hier populair, wat je op z'n Kiwi overigens uit hoort te spreken als Fush 'n Chups. Als je ergens moet inchecken dan hebben ze het toch echt over chicken ipv check-in.

De volgende dag, 8 maart inmiddels, gingen we naar het gratis Otago Museum, met tropische vlindertuin: bijna 30 graden en heel vochtig maar prachtige vlinders gezien die bovenop je komen zitten. 's Middags met een "oude" trein een rit gemaakt van 4 uur door de Taieri Gorge. Helaas was nou net ons treinstel uit de jaren 20 te gemoderniseerd. Ook de rit was wel leuk, maar inmiddels hadden we al mooiere landschappen gezien. Eenmaal terug in het appartement hadden we een enerverende avond: om 23:15 begon het brandalarm te loeien en moest het gebouw ge-evacueerd worden. Eenmaal buiten (een hoop mensen in pyjama of badjas) bleek het vals alarm. Gerustgesteld kon iedereen weer naar binnen en gingen we lekker slapen..... een uur later begon dat ding weer te loeien. Toen zijn we maar lekker blijven liggen ;-)

De volgende dag vertrok onze bus naar Cromwell, maar 's ochtends hadden we nog een paar uurtjes over. Dus zijn we naar de botanische tuinen gelopen. Erg groot en mooi opgezet en vooral de vogelkooi was erg leuk. We hebben de nodige gesprekken gevoerd met de kaketoes. Eerst werden we vriendelijk gedag gezegd, gevraagd hoe het met ons ging en uiteindelijk uitgenodigd voor een kopje thee. Zeer beleefde vogels dus....
De busrit naar Cromwell duurde welgeteld 10 meter en toen hield de motor van de bus er mee op. Midden op straat waar net werkzaamheden bezig waren, dus het zorgde voor een flinke verkeersopstopping. Gelukkig kon er na ruim een half uur vervangend vervoer geregeld worden. Vooral erg fijn omdat het inmiddels bloedheet was geworden in de bus (met glazen dak...).
In Cromwell wisten we niet precies waar we moesten zijn. Maar aangezien het maar 2.500 inwoners heeft kon het nooit ver lopen zijn dachten we.... na een half uur sjouwen met de bagage vonden we ons motel aan de andere kant van de stad, die toch verdraaid uitgestrekt bleek.

De ochtend erop konden we bij het motel 2 fietsen lenen, inclusief "modieuze" fietshelm die hier verplicht is. We zijn naar Bannockburn gefietst, wat een oud goudzoekersstadje is. Hier hebben we een wandeling gemaakt over de oude goldfields uit de periode 1860-1900. Daarna hebben we bij twee wijnboeren (bij de laatste op de veranda van hun woonhuis) wat wijnen en heerlijke olijfolie geproefd.

Vandaag zijn we naar Mt Cook National Park gereden en het is onze eerst echte regendag. Normaal heb je vanaf hier een prachtig uitzicht over een aantal gletsjers en Mount Cook, de hoogste berg van het land; vandaag zie je alleen maar laaghandende bewolking en regendruppels.....
Morgen zijn we van plan om flink te gaan wandelen en de weervoorspelling is gelukkig wat optimistischer.