Het noordereiland

Na een lange en vermoeiende vlucht (waarbij we werden volgestouwd met vliegtuigmaaltijden) en een dubbele stop in China kwamen we aan in Auckland. We hadden er een mooi appartement in het centrum. De dag erop hebben we een wandeling gemaakt door de parken van de stad en onderweg zijn we de Main Gallery ingeweest, een van de vele gratis musea. Zeer gevarieerde van-alles-wat kunst in een mooi historisch pand. 's Middags met de ferry een korte overtocht gemaakt naar Devonport, een lekker Brits aandoende buitenwijk. Daar een vulkaantje beklommen met prachtig uitzicht over Auckland.
De volgende dag hebben we de drukke stad achterons gelaten en vertrokken we met de bus naar Rotorua. Deze stad ligt in het centrum van geo-thermische activiteit en dat is te ruiken: zwavel en rotte eieren all over the place. Edrics ouders hebben ons met de auto opgepikt en we hebben buiten de stad een wandeling gemaakt, o.a. in een indrukwekkend bos met enorme redwoods (van oorsprong Amerikaanse bomen die >100 meter hoog worden). 's avonds met z'n vieren in de pub gegeten en daarna - kortstondig- weer afscheid genomen. Voor zonsondergang nog even gewandeld door de (stinkende en rokende) Government Garden met thermale baden en een mooi oud badgebouw (nu museum).
De volgende dag werd de stank alleen maar erger toen we het Whakarewarewa (leuk taaltje dat Maori) Thermal Village bezochten. Hier wonen 25 gezinnen permanent in de stank... wel tussen de bubbelende modderpoelen, hot pools en geisers en dat maakte indruk! Er werd nog een "traditionale" show opgevoerd, compleet met haka (oorlogsdans) die gepaard ging met veel grote ogen en uitgestoken tongen.
Inmiddels zat er al weer bijna een week op en hebben we de eierstank ingewisseld voor de frisse berglucht van het Tongariro National Park. Hier ontmoeten we weer de ouders van Edric, waarmee we weer wat zijn gaan eten. Zijn waren net terug van de Tongariro Alpine Crossing, een wandeling van bijna 20 kilometer over de flanken van "Mount Doom" (uit de film LOTR). Zij kwamen moe, natgeregend, behageld en besneeuwd terug. Wij vreesden voor het ergste. Wij wilden deze hike ook doen en de weervoorspelling was nogal slecht en daarom was het maar de vraag of de wandeling zou doorgaan. Tot ieders verbazig (vooral van de eigenaresse van de lodge, die raakte er niet over uitgekwekt) bleek het stralend mooi weer en hebben we in een heerlijk zonnetje (en zonder een spatje regen) de wandeling in iets meer dan zes uur gelopen. Een van de hoogtepunten van de reis tot nu toe en een zeer gevarieerd landschap: via een toendra-landschap de vulkaan op (aka de Devils Staircase), langs prachtige helderblauwe kratermeren, glijdend over het lavazand weer naar beneden om daarna via een heidelandschap in een dichtbegroeid regenwoud te eindigen. De dagen erna hadden we heftige spierpijn en vooral Karen was niet meer in staat om enige trap op of af te komen.
De dag erna hebben we klaargespeeld om toch nog 2,5 uur te wandelen in de omgeving, voordat onze bus richting Wellington laat in de middag vertrok.
In de hoofdstad van Niew-Zeeland (Wellington dus) hebben we eigenlijk weinig van de stad zelf kunnen zien, aangezien we heel veel tijd kwijt waren bij twee attracties. In Zealandia hebben we veel inheemse vogels kunnen spotten die elders bijna uitgestorven zijn. Helaas hebben we nog geen Kiwi's gezien, dat zijn immers schuwe nachtdieren. Daarna de benen nog eens flink gestrekt in het grootste (Nationale) museum van het land, waar we eigenlijk geen puf meer hadden om alle zeven etage's te bekijken.